Quatre ans ja e benlèu mai que capbussèri dins la cachavièlha del divòrci. Colhon qu'èri de me creire, solide, après 15 ans de vida comuna, que la "femna de ma vida" respectava çò qu'aviá promés, quitament signat a l'ostal de la comuna en 1997 e a la glèisa en 2001.
Patiguèri que non sai e es ela, en partida, que m'ajudèt en m'exibent son infidelitat (Gleeden, mas tanben los relevats de compte bancari amb de comandas de vestits o de joguinas sexualas, de nuechadas d'ostalariá a Bellegarde sur Valserine, e ne passi), en partissent de l'ostal (amb los enfants) e en contunhant de los manipolar contra ieu (çò que marcha pas vertadièrament).
Ara demori encara lo jutjament de divòrci. Bota la pression en empachar los enfants d'estar amb ieu una setmana de dos. En presentant conclusions que dison que "soi occitanista" (e òc, s'inventa pas). En disent a la jutja, a l'audiéncia d'incident, qu'ai tendéncias de las suicidàrias. E òc, lo metòde Goebbels, qué.
Mas tot aquò s'acabarà, e espèri plan que serà en 2017. La bona annada, doncas.
